In december 2002 hadden we allang van tevoren Sinterklaasavond gepland bij Ann marie en Hans thuis. Op 5 december lag Tini echter in het ziekenhuis: longembolie.... alweer!!!! Deze keer besloten ze te onderzoeken waar de oorzaak lag en die vonden ze ....... in een nier. In één van Tini's nieren zat een kwaadaardige tumor, zo groot dat de hele nier verwijderd moest worden. Een behoorlijke ingreep maar het "goede" nieuws was: er was geen nabehandeling nodig, de tumor was ingekapseld en er waren geen uitzaaïngen, ze was schoon.... en met één gezonde nier kan je wel 100 jaar oud worden....
Tini was alweer een poosje uit het ziekenhuis en redelijk opgeknapt. Ze is zelfs nog twee keer met me mee geweest toen Jessy cursus had, ze ging dan wel op een bankje zitten. Maar..... zo af en toe viel ze, ze zakte gewoon door haar benen heen en dat gebeurde steeds vaker. Dus....weer naar het ziekenhuis, dat was in april 2003.
Na allerlei onderzoeken kreeg ze op 28 april het vonnis te horen... Ze had uitzaaingen in haar hoofd en in haar buik, er was geen hoop meer....
In overleg met de artsen in het ziekenhuis werd besloten om de tumoren in haar hoofd te bestralen. Dit om het allemaal wat "leefbaarder" voor haar te maken, maar niemand kon echter vertellen (tot het laatste aan toe niet) hoeveel tijd ze nog had. Tini zou Tini niet zijn als ze ondanks alles toch overal bij betrokken wilde worden.
Op 30 april was Joke jarig en al zou de hele wereld op z'n kop gaan staan, Tini wilde op verjaardagsvisite. Wel wilde ze het als een verrassing houden, dus toen Joke en Gerard 's morgens op bezoek kwamen in het ziekenhuis (met gebak) vertrok ze geen krimp. Toen ik haar dan ook 's middags ophaalde en we even later bij de jarige op de stoep stonden, sprak dat gezicht boekdelen!!! Tini omschreef het zelf in haar dagboek als: "haar gezicht was een plaatje!!!" en het was haar dan ook dubbel en dwars waard geweest.
Op 1 mei kwam Adrian (de oudste zoon van Tini) over uit Engeland en is gebleven tot zondagmiddag de 4e, toen moest hij weer naar huis.
Op 7 mei ging Tini naar het Westeinde Ziekenhuis waar een gezichtsmasker werd aangemeten, zodat tijdens het bestralen haar gezicht zoveel mogelijk beschermd zou blijven. Netty is toen meegegaan. Op 12 mei begonnen de bestralingen. De eerste van een reeks van 10, waarbij Tini elke keer na het bestralen helemaal van de wereld zou zijn. De artsen hadden hier geen verklaring voor.
Op zaterdag 17 mei trouwde Juliëtte (van Jan en Margo) en natuurlijk wilde Tini daarbij zijn. Joke is naar het ziekenhuis gekomen om haar te helpen met het aankleden en samen zijn ze naar het stadhuis gereden. In eerste instantie was de "verkeerde" kleding naar het ziekenhuis gebracht. Ze had namelijk een heel mooi pakje in de kast hangen, maar dat had ze speciaal gekocht voor de trouwerij van Ronald en Marcia. Dat wilde ze nu echt niet aan, dat moest nieuw blijven!!!! Na het stadhuis is Tini ook nog mee geweest naar de kerk en uiteindelijk terug naar het ziekenhuis. Ook hierover staat wat in haar dagboek geschreven: "schat van een bruidje" en "doodop, maar erg mooi gevonden."
Op 20 mei haalde ik Wendy (Tini's Engelse petekind) met haar vader (Paul) op van de boot in Hoek van Holland. 's Avonds zijn we op bezoek geweest in het ziekenhuis. Wendy had een hele mooie beer (een Gardian Angel) meegenomen en als je ergens op drukte hoorde je een tekst, door Wendy zelf op een bandje opgenomen. Tini vond het prachtig!!!
De volgende dag heb ik Tini opgehaald uit het ziekenhuis en meegenomen naar Scheveningen. Nadat we eerst via MSN (met gebruik van de webcam) met Stan, Adrian en Peter hebben zitten chatten (wat natuurlijk wel heel fijn was voor Tini, maar ook heel vermoeiend), zijn we een stukje langs de boulevard gaan lopen. (Zie foto). De volgende dag heb ik Wendy en Paul weer naar Tini gebracht en nadat ik een paar uur had gewerkt heb ik ze weer opgehaald en teruggebracht naar Hoek van Holland. Ze gingen weer naar huis.
Op woensdag 28 mei ging ik met Tini mee naar het Westeinde voor de bestraling. (Zo ging dat trouwens alle keren, niet één keer ging Tini alleen, elke keer ging er iemand mee). Ze had inmiddels die 10 bestralingen gehad en nu kreeg ze er nog 3 die gerichter op de plekken van de tumor zouden zijn. Met de ambulance mee, voorin en via allerlei gangen kwamen we in de ruimte waar de bestraling zou plaatsvinden. Heel indrukwekkend als je het nog nooit hebt gezien en zeker als ze dat masker opdoen. In een andere ruimte stond ik naar een beeldscherm te kijken en ik zag Tini daar liggen. Verschrikkelijk was dat, om haar daar zo helemaal alleen achter te moeten laten... Ik was al helemaal voorbereid op het feit dat ze van de kaart zou gaan en toen ik samen met de verpleegkundigen weer terugkwam in de ruimte waar Tini lag, was onze verbazing dan ook groot dat ze helemaal bij was. Ze vroeg zich zelfs af of er iets mis was gegaan.... maar nee hoor, deze andere manier van bestralen had dus een minder sterke uitwerking op haar... gelukkig...
Zussendag, 30 mei 2003 Natuurlijk wisten we tot op de dag zelf niet zeker of het wel door kon gaan, maar Tini voelde zich goed genoeg, dus we gingen. Gelukkig hadden we al lang van tevoren gepland dat we naar Scheveningen zouden gaan, dus we hoefden niet ver weg. Bij mij thuis verzamelen, koffie drinken en omdat het weer ook meewerkte konden we een lekkere wandeling maken langs de boulevard.
Dat heb je dan, er moet er altijd één de foto maken, dus de vorige foto is gemaakt door Netty en deze foto door Joke. Ondanks dat Tini het heerlijk vond dat deze zussendag was doorgegaan, was er ook even dat moment van: oh leuk...kleding kijken, of....ach waarom..... Het was allemaal zo dubbel, we waren met z'n achten... maar dat was wel voor de laatste keer... Het hoort erbij, op zussendag moeten we ook met z'n allen op de foto, en kijk......... Dat was helemaal apart, er stond een standje op de boulevard waar foto's werden gemaakt voor op een postzegel!!!!!! Leuk idee.....alleen we willen er wel met z'n achten op hoor!!!!! Voor alle zussen een heel velletje zegels en voor de broers kochten we kaarten waar we allemaal onze naam op konden zetten en natuurlijk ging daar zo'n zussenpostzegel op.
Omdat Tini weer op tijd in het ziekenhuis moest zijn voor haar bestraling, zijn we ergens nog even wat gaan drinken en hebben daar ook een klein hapje gegeten. De ober heeft deze foto gemaakt, maar helaas tegen het licht in, dus is hij donker uitgevallen, maar omdat het de laatste foto is waar we met z'n achten opstaan vond ik het zeker toch de moeite waard om te plaatsen.
Op de foto links: Tini, Netty, Conny, Lyda en rechts: Elly, Thea, Joke en Ria.
Met z'n achten zijn we toen naar het ziekenhuis gegaan, waar Tini om 17.00 uur weer moest zijn voor haar bestraling. We waren er ruim op tijd en al snel werd Tini gehaald. Na afloop van de bestraling bleven we bij haar om te wachten tot ze weer zou worden opgehaald, maar dat duurde erg lang deze keer. Om het wat "gezelliger" te maken kregen we allemaal een kopje koffie of thee aangeboden.
Op zondag 1 juni ben ik naar Hoek van Holland gereden om Adrian en Peter van de boot te halen. Die blijven een weekje in Nederland en logeren bij Ann marie. Voor haar is het ook wel heel prettig, want ondanks dat ze met Hans en met ons allemaal kan praten en wij haar steunen, zijn Adrian en Peter natuurlijk wel haar eigen broers. Op 4 juni zijn ze jarig, maar behalve dan het feit dat ze jarig zijn, valt er deze keer niet veel te vieren.
Voor Peter was het de eerste keer dat hij zijn moeder zag nadat ze te horen had gekregen dat ze ongeneeslijk ziek was. Hij vertelde me later dat het nog steeds niet tot hem doorgedrongen was wat het nu precies inhield, ook al omdat niemand kon vertellen hoelang ze nog te leven had.
Ik heb nog steeds datzelfde gevoel.....we hopen allemaal op een wonder....het kan gewoon niet... onze zus!!!!!! Het is zo verschrikkelijk onwerkelijk...
Trouw stonden deze lammetjes aan het voeteneind van Tini d'r bed in het ziekenhuis.
Op maandag 2 juni krijgt Tini de laatste bestraling en op dinsdag 3 juni mag ze naar "huis", naar Ria. Netty komt naar het ziekenhuis om haar op te halen en Adrian en Peter komen mee om te helpen met de spullen in te pakken. Op woensdag 4 juni wil Tini dolgraag nog een keer naar restaurant de Gouden Leeuw ter gelegenehid van de verjaardag van Peter en Adrian, dus....de ideale gelegenheid. Tini met looprek, Ann marie (op krukken door haar gekneusde enkel), Hans, Ria, Adrian, Peter, Jan en ik, komen aan bij de Gouden Leeuw en zien tot onze grote schrik dat ze tijdens een verbouwing de ingang verplaatst hebben. In plaats van dat we nu maar een klein stukje hoeven te lopen, moeten we een lange gang door voor we in het restaurant terechtkomen. Tini redt dat niet en zakt halverwege op een bank neer. Nadat we hebben geïnformeerd of er misschien ergens een rolstoel beschikbaar was (nee dus), dacht Adrian niet lang na en samen met Peter pakte hij zijn moeder op en samen droegen ze haar naar haar plek, helemaal achterin het restaurant. Jammer dat ik daar geen foto van heb kunnen maken, zo lief.....die twee jongens met hun moeder..... Gelukkig was er vlakbij waar we zaten een nooduitgang en zijn we na afloop via die deur weer naar buiten gegaan. Het was een gezellige avond.....
Op 7 juni moet ik niet alleen Adrian en Peter terugbrengen naar de boot, maar er is ook een familiebijeenkomst in Huize Willibrord omdat mamma naar een verzorgingstehuis is verhuisd en haar kamer zo snel mogelijk helemaal leeg moet. In "Duinstede", waar ze nu naartoe is, is weinig tot geen plaats voor privé spulletjes. Ook hier is Tini bij en aan de hand van een door haar gemaakte lijst worden de spullen onder de liefhebbers verdeeld.
Allang stond er gepland dat we naar Diekirch zouden gaan (waar ik elk jaar naartoe ga voor een tweedaagse wandeling). Joke ging mee, Ria, een paar vriendinnen van me en Tini, speciaal om dan op Jessy te passen. Zelfs in het ziekenhuis had Tini het er nog over dat ze meewilde, omdat ze zo graag een keer naar Luxemburg ging. Ria en ik zagen het helemaal niet zitten en dachten dat alleen de reis al te vermoeiend zou zijn. Toen ze echter nadat ze uit het ziekenhuis was gekomen stabiel bleef, zelfs er wat beter uit ging zien en best wel energiek was, begonnen we te twijfelen. Zou het dan toch door kunnen gaan???? Natuurlijk stond wel al vast dat Jessy niet mee kon, want dat ze daar op zou kunnen passen was echt onmogelijk. Uiteindelijk gingen we met 8 personen. Joke met haar auto (Sebastiaan, haar oudste zoon reed), Ria en Tini, dan Stephanie met Yvonne in een auto en Els reed met mij mee. We hadden twee huisjes voor elk 4 personen gehuurd. Joke en Sebastiaan liepen ook de wandelmars mee en Ria en Tini bleven lekker bij het huisje, genieten van de omgeving.
Op zondag zijn Netty met Jan naar Luxemburg gekomen en hebben Tini en Ria opgehaald voor een ritje in de prachtige omgeving. Het was gelukkig heerlijk weer en het zijn een paar onvergetelijke uurtjes geworden.
Op 24 juni zou ik met Tini naar het ziekenhuis gaan voor een CT scan, maar omdat ze de laatste paar dagen zo kortademig was, is dat afgezegd. Dr. Niekerk is langs geweest en heeft medicijnen gegeven om vocht kwijt te raken. Dat zou de oorzaak zijn van de kortademigheid. Vrijdag de 27e komt hij nog een keer langs en is tevreden. Het vochtgehalte neemt af en Tini kan duidelijk makkelijker ademhalen.
Stukjes uit Tini haar dagboek.
Zoals elke donderdag, komt Thea ook op 3 juli langs en gaan we naar het pannekoekenhuis. We gaan naar de dierenwinkel om een cadeautje te kopen voor Jessy die op de 10e jarig is.
Op zaterdag 5 juli schrijft Tini in haar dagboek dat ze een scherpe pijn achter haar linker schouder voelt.
Zondag 6 juli ga ik samen met Kees naar de kapel in Huize Willibrord. Op 8 juli komt Geert Jan op de koffie (een vriend van Ann marie) en neemt tompoezen mee..... Met Netty wezen wandelen, naar postkantoor, Schulpwei koffie drinken. Woensdag 9 juli Ann marie om 10.00 uur,daarna met Elly naar Den Helder, tante Rie bezoeken, goed gegaan, 21.30 uur thuis, wel moe, al gauw in slaap gevallen.
Woensdag 9 juli ben ik dus met Tini naar Den Helder geweest, naar tante Rie. Op de terugweg naar huis gaf ze me toen alvast het cadeautje voor Jessy. Het was een speelgoedkonijn. Ze heeft er inmiddels al twee van diezelfde versleten (de vorige kreeg ze ook van Tini) maar dit is het enige knuffelbeest dat ze ook echt meeneemt in haar mandje en waar ze lekker met haar kopje op ligt te rusten als ze in slaap valt.
Donderdag 10 juli Jessy jarig, Joke op vakantie Vrijdag 11 juli 02.15am wakker, zitten huilen van de gewrichtspijn, pijnstiller ingenomen, in slaap gevallen. Zaterdag 12 juli Overdag proberen pijn te onderdrukken, vreselijk suf, werd 's avonds wat beter. Een raar hoofd + handen reactie (paar seconden) Zondag 13 juli Met Kees naar kerk, Ria naar mamma, ik in bed gegeten, Ria gaan wandelen, ik geslapen. Later buiten gelezen. Theo + Lucia geweest met de jongens. Bij half 10 naar binnen, epileptische aanval, Ria voor me gezorgd.......
Op maandag 14 juli staat nog in haar dagboek: Nijmegen 4-daagse.
Ik zou met Ann marie naar Nijmegen gaan, maar die belde me al vroeg op om te vertellen dat ze bij Ria en haar moeder was. Omdat ik niet precies kon inschatten hoe de situatie was, zei ik tegen haar dat ik naar Wassenaar zou komen. Toen ik daar aankwam, zo rond 11.00 uur, zat Tini rechtop in bed en nadat ze me had verteld wat er was gebeurd zaten we al snel over van alles en nog wat te kletsen. Ik begreep echter wel dat Ann marie niet mee zou gaan (tenzij ze zich verplicht voelde dat voor mij te doen) en zei dan ook tegen haar dat ik het heel goed begreep als ze nu liever bij haar moeder bleef. Ongeveer 12.00 uur nam ik afscheid van Tini, Ria en Ann marie en terwijl ik wegliep zei ik nog tegen Tini: "denk erom, geen gekke dingen doen als ik weg ben!!"
Woensdag 16 juli liep ik de tweede dag van de 4-daagse. Omdat het zo warm was had de leiding beslist dat we die dag 10km minder mochten lopen, wat ik helemaal niet erg vond. Tot 10.30 uur ben ik in één stuk doorgelopen, om maar zo ver mogelijk te zijn voor het echt bloedje heet werd en vanaf die tijd ben ik steeds ongeveer om het halfuur even gaan rusten. Toen ik om 13.00 uur bij de finish kwam, haalde ik mijn kaartje op voor de derde dag en zette mijn mobiele telefoon aan. Er stond een berichtje op van Ann-marie. Niet alleen was het daar moeilijk om te bellen vanwege de herrie, maar ik durfde het ook niet .........
Vanaf de finish was het ongeveer 15 minuten lopen naar de fietsenstalling en daar ben ik op een bankje gaan zitten en belde terug. Toen niet Ann-marie maar Netty antwoordde schrok ik al meteen. Wat ze precies heeft gezegd weet ik niet meer, maar de woorden: "Tini is dood" ......vergeet ik nooit meer.... Ik barstte in janken uit en riep nog een paar keer dat kan niet.......en .....neee.... Praten was even niet mogelijk en wat voel je je dan alleen in zo'n grote stad, barstensvol met mensen. Ik begreep het gewoon niet......het kon gewoon niet. Toen ik wat gekalmeerd was vertelde Netty wat er gebeurd was. Tini had 's morgens vroeg weer een epileptische aanval gehad. Ria heeft toen direct Ann-marie gebeld en die is meteen gekomen. Na de eerste kwam er deze keer ook nog een tweede aanval overheen en daar is ze toen ingebleven.....
Niet direct.........maar later........na een paar uur.....de volgende dag........ Je gaat lopen malen en denken waar je allang aan liep te denken: wat zou uiteindelijk de doodsoorzaak worden?????? Waar ze zelf het meest tegenop zag was als ze het benauwd zou krijgen, maar ik en misschien de anderen ook wel, dachten aan het feit dat ze absoluut geen euthanasie wilde. Hoelang zou haar lichaam dat nog redden, hoelang zou ze moeten lijden.....hoeveel pijn zou ze krijgen, en zou dit met medicijnen te onderdrukken zijn.....????? Al dit lijden is haar bespaard gebleven. Terwijl ze nog volop genoot van allerlei dingen die ze nog wilde en kon meemaken is ze ineens bij ons weggehaald. Schokkend, verschrikkelijk moeilijk en nog steeds erg onwerkelijk voor ons, voor allen die achterblijven, maar wat een zegen voor haar......... Lieve Tini................je bent nooit verder dan een gedachte bij me vandaan. Want zolang als er herinneringen zijn, en die zijn er zo veel, zul je altijd een plekje in mijn hart houden.
Nog thuis bij Ria, met de beer die ze van Wendy kreeg aan het voeteneinde...
Peter, Ann-marie en Adrian...... Drie kinderen nemen afscheid van hun moeder.......
Stan, met Ann-marie en Adrian.... een laatste groet......
