Wat gaat het nieuwe jaar ons brengen?

Net als altijd wandel ik niet veel in de winter, maar zodra mijn inschrijving voor de 100e Vierdaagse van Nijmegen een feit is maak ik een einde aan de 'winterslaap'. Hoe dat allemaal gaat vind je niet hier. Dat heb ik weer onder de pagina 'wandelen' neergezet.

 Het jaar 2016 staat wat mij betreft in het teken van onderzoeken in het AMC. Ik mag meedoen aan het onderzoek en krijg regelmatig een uitnodiging. Er moeten natuurlijk wat formulieren worden ingevuld en ook willen ze zien hoe ik met en zonder orthese loop. De orhtese die ik momenteel heb geeft echter weinig steun, dus er is bijna geen verschil te zien als ik die aan heb. Dan wordt er gestart met de aanmaak van de nieuwe orthese. Die gaat er heel anders uitzien en er kan ook nog worden gekozen tussen verschillende sterktes van de veer die aan de achterkant zit. Er moeten gipsafdrukken worden gemaakt en dat is al een hele ervaring op zich.

Voordat ze helemaal klaar zijn moet ik een aantal keren terugkomen om te passen en worden er nog wat kleine veranderingen doorgevoerd. Zo zat er bijvoorbeeld aan de onderkant een drukpunt en dat werd vakkundig weggeslepen. Ook mankeerde er iets aan de dikte van de zool ten opzichte van de schroeven die er aan de onderkant inzitten, want de schroeven 'knalden' er een paar keer uit als ik erop liep. Wat zelfs aan het einde nog vervelend is, aan de achterkant drukt de veer tegen mijn voet en die achterkant is keihard. Een oplossing is om er iets tussen te stoppen, maar dat is geen permanente oplossing. 

En zo ziet het er dan uiteindelijk uit. We zijn inmiddels een paar maanden verder en ik krijg nu nog een paar sessies waarin ik de kans krijg erachter te komen welke sterkte de veer aan de achterkant moet hebben. Dat wordt oefenen met lopen en daarvoor heb ik nieuwe schoenen moeten aanschaffen. Met die dingen in mijn schoenen pas ik in geen enkel paar van mijn eigen schoenen. Zelfs niet in mijn wandelschoenen, die al een maat groter zijn dan de rest. Gelukkig kan ik dit paar in de uitverkoop op de kop tikken en kan het oefenen beginnen. Met een kastje op mijn buik en een masker op mijn gezicht loop ik rondjes in de hal van het ziekenhuis. Het ziet er niet uit, maar op deze manier wordt mijn ademhaling gemeten met de verschillende veren. Uiteindelijk blijkt dat ik de op een na slapste veren moet hebben. Ik kan nog best goed lopen, dus met een strakkere veer word ik daarin belemmerd.
Hoe vaak ik deze orthese daadwerkelijk ga dragen weet ik nog niet, maar de bedoeling is om dat in ieder geval te doen tijdens het uitlaten van de honden. Dan sta ik wat steviger in mijn schoenen.

Eind 2016 wordt onze jongste labrador Bowie ziek. Hij eet slecht en valt af. Voor elke hond is dat een teken dat er iets mis is, maar voor een labrador moet er wel heel wat aan de hand zijn wil hij niet eten. Na bloedonderzoek en een echo weten we wat er aan de hand is.

31 december 2016. Bowie haalt zijn 12e verjaardag nog en ondanks dat hij de afgelopen week al bijna niets meer heeft gegeten, peuzelt hij vandaag toch een paar lekkere staafjes op. We zien hem ook nog blij reageren als Wim op bezoek komt. We geven hem zoveel mogelijk aandacht en wandelen om de paar uur een behoorlijk blokje om met hem. Dat wil hij wel. Wandelen!

Op 23 januari 2017 is het moment gekomen dat we hem laten inslapen. Het is genoeg zo... en een hond hoeft niet te lijden als zijn baasje dat moeilijke besluit op tijd kan nemen........ ook al hebben we daarvan ontzetten veel verdriet...

Helaas blijft het hier niet bij. Jessy mist haar maatje. Na een paar weken lijkt het even of ze zich bij de situatie heeft neergelegd, maar dan komt het moment dat ook zij niet meer wil eten. We hebben zelf nog veel verdriet omdat we Bowie missen, maar als je dan merkt dat je andere hond daar ook verdriet van heeft, is dat nog veel erger..... We kijken het nog een paar dagen aan, maar op advies van de dierenarts gunnen we haar ook haar rust. Ze is al bijna 15 jaar en ze is op..... 

Nog geen 3 maanden na Bowie, op 22 april 2017, laten we ook Jessy gaan. Wat een verdriet..... het is eigenlijk niet uit te leggen hoe je je dan voelt......

Op de pagina van Jessy en Bowie heb ik linken toegevoegd met fotoalbums vol met mooie herinneringen.  

En dan gaan er zomaar 2 jaar voorbij.... zonder honden... heel weinig wandelen... en oh wat mis ik het om een hond in huis te hebben.... Ik heb af en toe logeerhonden, ook erg leuk, maar lang niet zo leuk als zelf een hond hebben. Ik merk aan mijn benen dat ik minder loop. Met het verloop van mijn spierziekte merkte ik al jaren heel weinig verschil, maar ik weet dat ik te weinig wandel. Veel te weinig eigenlijk, maar elke dag een paar keer wandelen zonder hond is geen bal aan!

En dan maak ik stoute plannen. In november 2019 word ik 65 jaar en ook al mag je dan tegenwoordig nog niet met pensioen, ik ben van plan om rond die tijd weer een hond in huis te halen en dan nog maar twee dagen te blijven werken. Deze plannen blijven geen plannen, maar ik zet ze om in daden. Verschillende keren sta ik op een wachtlijst en behalve dat ik een keer geen pup krijg omdat ik niet van plan ben jachttraining te ga doen (dat lukt mij fysiek niet meer), gebeurt het ook twee keer dat de teef na de dekking niet drachtig is. Wachten duurt lang, maar ik houd goede moed, ook al gaan er zomaar weer een paar maanden voorbij.

In mei 2019 boek ik een reisje naar Engeland. In 2015 ben ik daar geweest met Ann-marie (dochter van Tini, mijn oudste zus) om de as te verstrooien van haar moeder (Tini). De bedoeling was om daar elke jaar een keer naartoe te gaan, maar door gezondheidsproblemen is het haar inmiddels al 3 jaar niet meer gelukt mee te gaan. Mijn twee jongste zussen, Conny en Lyda, zien zo'n reisje ook wel zitten en we boeken met z'n drieën een trip naar Kendall. (klik hier voor de foto's).

Helaas, ik word ziek, goed ziek, want uiteindelijk blijkt dat ik op de een of andere manier een longontsteking heb opgelopen. Dat zal onze plannen toch niet doorkruisen???? Na 10 dagen met hoge koorts thuis te zijn gebleven, krijg ik eindelijk een antibioticakuur en twee dagen voor vertrek begint de koorts te zakken. We gaan dus toch, al zal ik voorzichtig aan moeten doen en ook het weer per dag bekijken om te zien wat we wel en wat we niet kunnen doen. In Engeland merk ik wel dat ik een aardig jasje heb uitgedaan, maar het lukt om ons aan het programma te houden. Een dagje de watervalwandeling bij Ingleton (zie vakanties) en de volgende dag beklimmen we de berg en bezoeken we de plek waar Tini in 2015 is verstrooid (zie familie). De longontsteking is natuurlijk niet één, twee, drie weg, en ik heb last van mijn rug en heupen, maar in ieder geval heb ik deze dagen weer een beetje beweging gehad.

Omdat de pijn in mijn rug niet weg gaat en we inmiddels weer 4 maanden verder zijn, neem ik contact op met de huisarts. Ik word doorgestuurd naar de orthopeet, want volgens de uitslag van het bloedonderzoek in het laboratorium heeft het niets te maken met de ziekte van Kahler. Daar was ik even bang voor, omdat het zo plotseling was gekomen en ik ben daar tenslotte voor onder controle. De orthopeet stuurt mij door naar de fysiotherapeut, maar na 6 bezoekjes daar besluit ik ermee te stoppen. Er wordt met de oefeningen die ik krijg geen rekening gehouden met mijn spierziekte. Ondanks dat ik duidelijk heb uitgelegd wat ik wel of niet kan, wordt mij gevraagd zonder de hulp van mijn handen op te staan vanaf een lage zit. Dat kan ik niet, zeg ik meerdere keren, maar hij laat mij het toch proberen..... sukkel!!! Ik ga thuis wel oefenen!!!

En dan eindelijk.... ik sta weer op een lijst en er worden op 9 november 10 puppen geboren! Yesssss... er is een teefje bij voor mij! Zo blij!!!! Inmiddels werk ik nog maar twee dagen, dus daar kan ik alvast aan wennen, want de pup krijgen we pas na de jaarwisseling in huis. Dat is wel prettig, want dan is ze tijdens Oudejaarsavond/nacht, met al die herrie van het vuurwerk, nog lekker bij haar mama en broers en zusjes.

Over het wel en wee dat we met Tara beleven heb ik een eigen pagina gemaakt, net als al eerder bij onze andere honden.

In 2020 breekt Corona uit, waardoor het niet lukt om het schema te volgen twee van mijn collega's in te werken. In maart 2021 ga ik met pensioen en het werk zal over twee collega's worden verdeeld. Voor de een de personeels- / salarisadministratie en de ander de rest. We moeten zelfs een paar keer het zwembad helemaal sluiten. Als er dan in november ook nog een hack is op de computer (via het hoofdkantoor) ligt alles plat en kan er helemaal niet meer worden samengewerkt. We kunnen niet bij onze e-mail, we kunnen geen gegevens ophalen of controleren. Het is een drama! Ik probeer veel werk (o.a. de salarisadministratie) thuis te doen, handmatig, zonder mijn collega's erbij. Gevolg is wel dat ik niet al vanaf begin 2021 mijn verlof op kan gaan nemen. De bedoeling was namelijk om na de jaarafsluiting van 2021 in ieder geval 3 weken thuis te zijn, omdat we op 4 januari Tara, onze pup, gingen ophalen. Ik mag haar wel een paar keer meenemen, maar het is natuurlijk verre van ideaal (al vinden mijn collega's het wel leuk met zo'n pup op kantoor).

Op 6 maart is het echter zover, mijn laatste werkdag en met een klein groepje wordt dat 'gevierd.' Door Corona kan het niet anders. Er zijn nog zoveel regels waar we ons aan moeten houden... maar het is al leuk dat er nog wat wordt gedaan.

Maar dan, op 8 maart, de officiële dag dat ik met pensioen ga, moet ik ineens toch naar het zwembad. Volgens Jan om mijn bureaustoel op te halen, die ik graag wilde hebben, maar er blijkt nog veel meer aan de hand te zijn. Heel stiekem is er toch van alles georganiseerd. Er is een defilee van langsrijdende auto's en fietsen met collega's, vrienden en familie. Zelfs mijn broer Tinus uit Nijmegen is er met zijn vrouw Annie. Zo leuk! Later krijg ik van het bedrijf een cheque om bij de plaatselijke juwelier een horloge te gaan uitzoeken. Van de wethouder van jeugd en sport een oorkonde overhandigd voor ruim 48 jaar trouwe dienst bij Sportfondsen Wassenaar. tot slot krijg ik van de directeur van de Sportfondsengroep, Erik Tromp, na een hele mooie speech een leuk beeldje overhandigd. Wat een verrassingen allemaal. Hier zal ik nog heel lang aan blijven denken. Zo leuk, zo lief wat er allemaal uit de kast is getrokken, ondanks Corona.  Hier de foto's van 48 jaar werken bij het zwembad en dat onwijs leuke afscheidsfeestje.

Ook in 2021 mag er door Corona nog niet veel. Gelukkig hebben we weer een hond en ga ik veel wandelen. In het begin, in 2020, waren dat korte stukjes, maar soms wel 6 of 7 keer per dag, maar inmiddels is er weer een regelmaat van 3 á 4 keer per dag, alhoewel ik moet zeggen dat Jan bijna altijd de laatste wandeling voor zijn rekening neemt. Met mijn zus Joke ga ik vaak op zaterdag wandelen en dan wandelen we een extra groot rondje, maar het blijft wel onder de 10km per keer. Sinds ik in 2019 zo ziek ben geweest, blijf ik last van mijn heupen houden als ik meer dan een uur wandel. Toch blijf ik dat wel proberen. Dan maar een keer zitten tussendoor.